Voorbije activiteiten 2021

Onze stam mocht gaan jagen in twee ploegen. Bertorix en Andrix zouden ons gaan leiden.
Wij klaar, iedereen klaar zou je denken. Daar gingen we. Plotsklaps zien we mensen vd organisatie hun adem stokken, ze sloegen blauw uit.
Den Bertorix op de rem, effe zijn troepen aan de kant.
Tja, wij waren groep zes en zeven, ons tijdslot voor de start was voor groep 6 een paar minuten voor tien. De tweede groep ongeveer tien na tien. Dus dik een half uur wachten. Moeilijk en nog eens moeilijk voor de vrijbuiters vd Limburg.
Eindelijk mogen we gaan.
Het eerste traject loopt voor een stuk evenwijdig met de kust. Lap dat ging stapvoets. Waar komt of gaat dat volk naar toe.
In de verte zien we rechts een vreemd kleurrijk gebouw. Nog wat dichterbij lijkt het iets uit een sprookje.
Tis niet waar hé. “Plopsa Aqua”. Niet normaal wat een drukte.
Zo gaan we van de ene rotonde naar de andere. 3,4,5,6 armige knooppunten, ze bestaan, echt wel.
Komen we aan een vijfarmige knooppunt, kilometers file langs alle kanten.
Wat doet Andrix, onze ervaren mamoetjager,je neemt een aflag te vroeg. Dan 200 meters verder draai je, dan kies je voor het fietspad, onder camerabewaking rij je de hele bubs voorbij. Problemen,wij, nee hoor.
Eindelijk kunnen we ons relax zetten en gaan genieten.
Door de Belgische polders, bochten hier, bochten daar, brugske over en weer gas. Onze polders lagen er nog steeds fris en groen bij. De zon kwam er meer en meer door.
We komen aan onze eerste stop. Parkeren op een bedrijfsterrein.
Metaalverwerking was de specialiteit. Toch maar effe checken dat het geen recyclage bedrijf is. OK, het was veilig.
Effe wat drinken en verpozen, de zon begon te steken.
Iedereen klaar voor het volgende traject.
Daar gaan we, één oog op de horizon, het andere oog naar de wolken. Die wolken dreven niet, die vlogen voorbij.
Hé, er zijn hier meer en meer Franse nummerplaten. Net toen we dat doorhadden ,kregen we een vreemd wegdek voor onze kiezen.
Een wasbord kennen we, van het ene gat in het andere duiken kennen we ook. Stukje heirbaan is ons ook niet vreemd. Maar dit wegdek, dat was vreemd. Het leek haast een golfslag in het beton. We gingen op en neer, ja hoor, de Wing ging op de Marie Louise lijken. Net toen we bleek om de neus werden hield het op.
Haast 15 km rechtdoor in de Franse polders. En die zijn uitgestrekt hoor. Zover je kijkt zie je akkers met hier en daar weilanden. Persoonlijk vond ik het een beetje troosteloos en onderkomen uitzien.
Uiteindelijk in een pittoresk dorpje gestopt.
Weer effe verpozen, nakaarten etc.
Daar gaan we weer.
Het was net of we in een ander soort Frankrijk kwamen. Alles zag er netjes verzorgt uit.
In de verte zien we iets vreemds. Hé, op die rotonde staat een boorkop, waar ze de tunnel onder het kanaal mee gegraven hebben. Wat een joekel van een ding. We zijn net bekomen van die boorkop, zien we aan de einder een bos van hekwerken. Zeker wel 4 meters hoog. Allen voorzien van prikkeldraad met vlijmscherpe mesjes. Als je daar een varken in gooit, komt die aan de andere kant gefileerd uit. Tja , beveiliging van de ingang van de Kanaaltunnel. Links van ons zagen we de in en uitgang van deze tunnel.
Het gaf ons toch een somber gevoel.
Al snel lag dit achter ons. Het landschap veranderde met de kilometers die onder onze wielen gleden. Van de vlakke polders ging het over naar een mooi glooiend geheel. Man wat een vergezicht. Prachtige wegen, mooie bochten,links en rechts van ons de goudgele vlaktes van gemaaid korenvelden. Dan het frisse groen van mooie akkers en weilanden.
In de verte zien we de eerste krijtrotsen. Man, man, dit is genieten. Effe hoogte maken om dan af te dalen via prachtige bochten.
Daar, wat staat er op dat bord? “ Cap Gris-Nez”.
Jaren geleden zijn we hier ook geweest. Toen was het mistig.
Nu was het helder, zonnig, dat belooft.
De weg hier naar toe is er eentje uit de folders. Niet te beschrijven.
Eindelijk zijn we ter plekke. Onze motoren parkeren en dan naar de Cap slenteren. De wind haalde stormkracht 10. Dat deed wel deugd tijdens het wandelen. Onder die stekende zon waren we anders gesmolten.
Wat een landschap. De zee heeft een appelblauw zeegroene kleur .
Dan de golven die breken op de rotsen. Nu zien we aan de overkant de krijtrotsen van Dover. Als de wind meezit hoor je de Big Ben, echt wel.
Dit is zo een plek om weg te dromen. Je gaat in het gras liggen, tussen de gele bloemetjes, voor u de zee in zijn al zijn kleuren. De wind die al het geluid doet verstommen. Dan wegdromen, prachtig toch.
Nog even wat foto’s maken, tis weer lachen, gieren en brullen.
We moeten verder.
Van Cap Gris-Nez duiken we verder het landschap in. Wat is het hier mooi.
Naarmate de kilometers onder onze wielen verdwijnen is het landschap aan het veranderen. De glooiing gaat er uit en het wordt vlakker.
Ten eerste, dit hebben we nog niet gehad. Ten tweede dit lijkt bekend.
Een mooi ommuurd stadje. Man, man, mooi en gezellig. Ook hier zijn we een keer geweest.
Eenmaal uit dit stadje gaat het landschap weer veranderen. Links en rechts grachten, kanaaltjes die het landschap doorkruisen. Vreemd maar toch weer wat anders.
Ieder huis of boerderij heeft zijn eigenste brug. Dan zie je weer een eigendom oud en verweerd. Dan zie je mooie huizen die omringd zijn door een gracht van meters breed. Verder op zie je ruïnes van versterkte torens.
Net zoals de jaarringen van een boom iets kunnen zeggen vd geschiedenis vd boom zo gaven deze kanaaltjes de geschiedenis van de streek weer.
Uiteindelijk komen we weer in de Belgische polders.
Nog wat kanaaltjes over, een bochtje hier een bochtje daar, denkende dat we haast thuis zijn komen we nog een verassing tegen.
Wat was dat. Dat is gene weg. Dat is iets wat een bombardement meegemaakt heeft. Een wegdek gebroken,zo bol als wat, alle varianten van kuilen verzameld, dat moesten we nog effe verwerken.
Al vibrerend komen we aan onze laatste stop.
Wat was het gespreksonderwerp? Die verrektste weg.
Hoe dan ook, het was een avontuur.
Nu richting Oostduinkerke. Onze motoren voltanken en dan richting hotel.
We waren gezond moe.
Effe douchen om dan fris gewassen en gestreken te gaan eten.
We kregen een lekker aperitiefje om dan te smullen.
De wind was lekker woest, het gezelschap lekker woest gestoord.
Dat zijn de Okratards vd Limburg op hun best.
Ronnix , Bertorix en Andrix bedankt om ons steeds veilig op de plek te brengen.
Nu mijn wijsvinger effe spalken.

You know the drill
Murphy Out

Wie denkt dat de kust voor motorrijders niet veel te bieden heeft, heeft het volledig mis. Integendeel, zoals aangekondigd is de kust voor motorrijders bijzonder veelzijdig.
Naast tal van bezienswaardigheden zijn Brugge, het Provinciaal domein 'De Palingbeek' nabij Ieper, Diksmuiden en de Vlaamse Ardennen met zijn heuvelland niet veraf. Het was zorgeloos cruisen langsheen De IJzer, doorheen polders en velden, Vlaanderens mooiste landschap. We deden een brouwerijroute waarbij een bezoekje aan de abdij van Westvleteren en het prachtige 360° view van de Sint Bernardusabdij niet mochten ontbreken. Tegen het principe van een motorrijder in, werd er voor de gelegenheid toch een trappist ‘gedegusteerd’.

Ondanks het soms ietwat miezerig weer, werd het vooropgestelde reisprogramma zonder enige wijziging volledig afgewerkt.
In het vakantiecentrum Vayamundo Oostende werden we in de watten gelegd. Deze accommodatie heeft alles te bieden wat een motorrijder zich maar wensen kan. Hier ontbrak er echt niets. Een heerlijke keuken, ruime appartementen met de nodige comfort en een veilige stalling voor de motoren. Wij geven dit dus een dikke pluim voor motorvriendelijk hotel.

Een speciale dank aan Berto en Lutgard die ons als een goede huisvader en huismoeder doorheen deze reis begeleid hebben. Maar ook een dank aan de voortreffelijke voorrijders, Berto, Johnny, Eric, Hubert en André om ons vlekkeloos de weg te hebben gewezen.
Ach wat kan een leven van een LOM’er toch - zalig eenvoudig - zijn!